Θ. Σουσούδης: Nα αποτρέψουμε την μείωση των δημοτικών εδρών και την αποδυνάμωση του Δήμου μας
Τόσο ο νόμιμος πληθυσμός, όσοι δηλαδή είναι καταγεγραμμένοι ως δημότες του νησιού ασχέτως αν διαμένουν ή όχι στην Άνδρο, όσο και ο μόνιμος πληθυσμός, εκείνοι δηλαδή που απογράφηκαν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στην Άνδρο, μειώθηκαν σε 10.806 και 8.883 αντίστοιχα, από 11.308 και 9.221 που ήταν 10 χρόνια πριν.
Το πιο χρήσιμο και μεθοδολογικά ορθό για την εκπροσώπηση του νησιού μας, είναι να αναλύσουμε τον αριθμό όχι μόνο των μόνιμων, αλλά ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ των νόμιμων. Με το νέο εκλογικό νόμο Δήμοι με κατοίκους κάτω από 10.000 έχουν 19 δημοτικούς συμβούλους συνολικά στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ Δήμοι με πάνω από 10.000 κατοίκους έχουν 25 δημοτικούς συμβούλους. Για την ιστορία ο ενιαίος Δήμος Άνδρου το 2010 είχε 27 συμβούλους, το 2014, το 2019 είχε 21 δημοτικούς συμβούλους και τώρα θα γίνουν 19, λόγω της συνεχιζόμενης μείωσης…
Και αυτό γιατί η μείωση του μονίμου πληθυσμού ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΓΡΑΦΗΣ, δημιουργεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Η πιο σημαντική είναι στο επίπεδο της εκπροσώπησης όπου ήδη από τις επόμενες δημοτικές εκλογές, το νέο δημοτικό συμβούλιο που θα αναδειχθεί θα αριθμεί ΜΟΝΟ 19 δημοτικούς συμβούλους, 2 λιγότερους από αυτούς που έχει σήμερα, ή 6 λιγότερους από τους 25 που κανονικά θα έπρεπε να είχε αν λαμβανόταν υπόψη ο νόμιμος (δημότες της Άνδρου ασχέτως αν είναι μόνιμοι κάτοικοι ή μη) και όχι ο μόνιμος πληθυσμός του νησιού!
Θεωρώ πως ιδιαίτερα σε Δήμους αμιγώς νησιωτικούς αλλά και σε περιοχές με έντονες μετακινήσεις πληθυσμών και αυξομειώσεις του αριθμού των μονίμων ή περιστασιακά διαμενόντων κατοίκων θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη για τον υπολογισμό του αριθμού των δημοτικών εδρών ο νόμιμος και όχι ο μόνιμος πληθυσμός του νησιού.
Προς τούτο πρέπει η Πολιτεία και συγκεκριμένα το Υπουργείο Εσωτερικών και η ΚΕΔΕ, να επανεξετάσει αυτήν την προβληματική- κατά τη γνώμη μου- πτυχή του νόμου προκειμένου να αποσοβηθούν εγκαίρως αναντιστοιχίες στον βαθμό εκπροσώπησης των δημοτών, οι οποίες προσβάλλουν την αρχή της αναλογικότητας και δημιουργούν μοιραία Δήμους δυο ταχυτήτων.
Από την μια εκείνων που λόγω της μη περιοδικής μετακίνησης του πληθυσμού τους δηλώνουν μεγάλο αριθμό μονίμων κατοίκων και άρα εξασφαλίζουν περισσότερες δημοτικές έδρες με ό,τι αυτό συνεπάγεται και σε επίπεδο οικονομικών πιστώσεων από το Κράτος. Και από την άλλη Δήμους και ιδιαίτερα νησιωτικούς, όπου εξαιτίας την διαρκούς μετακίνησης των κατοίκων τους και ιδιαίτερα τον Χειμώνα, όπου έγινε η απογραφή, δεν δηλώνονται ως μόνιμοι κάτοικοι ενώ την ίδια ώρα είναι εγγεγραμμένοι ως δημότες, πληρώνοντας κανονικά δημοτικά τέλη και έχοντας τις ίδιες υποχρεώσεις όπως και οι μόνιμοι κάτοικοι.
Η Άνδρος είναι ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, αφού είναι ένα νησί πλησίον της Αττικής όπου ένα μεγάλο μέρος των δημοτών της κατοικεί για 6-8 μήνες στο νησί και για 4-6 μήνες στην Αθήνα, με τις ανάγκες του Δήμου να πολλαπλασιάζονται για 6-8 μήνες τον χρόνο (Μάρτιο – Οκτώβριο).
Άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο